Belorado-Hospital de Orbigo

Dinsdag 18 juni Belorado-Burgos 65 km, totaal 1948 km, nog te gaan 538 km.

Vanuit Belorado was het makkelijk om de route te vinden, het hotel stond namelijk aan de route. Weer vroeg op, nog even ontbijten in het hotel en huppatee daar gingen we weer. Op naar Burgos, het boekje meldde dat er enkele gevaarlijke stukken op een drukke weg bij zaten, dus hun tips gevolgd om een rustige route te volgen. Met als resultaat een prachtige route en vele klimmetjes, vandaag 650 hoogtemeters. 

De rustige stukken waren echt fijn om te fietsen, wel weer klimmen maar dat weten we inmiddels en dat gaat goed. Behalve een stukje van 14%, dat was even lopen. Dat is niet goed voor je knieën zegt Ate dan. Het was warm, maar niet te....en we kregen flashbacks uit Frankrijk....de wind op de kop, en de windkracht was behoorlijk.

Dat remde de vaart wat maar we waren rond 14 u in Burgos. Wat een prachtige stad, een stad met een rijk verleden en nu met veel allure. Vele pelgrims  en fietsers en we zagen de Westlanders weer. Ze zitten zelfs in hetzelfde hotel!  Zij vertelden dat er soms nog wat trucjes worden uitgehaald om Santiago te halen. Zij hebben al een stuk met de trein gedaan want hun vliegtuig gaat volgende week zaterdag al naar Amsterdam...maar het blijkt dat er ook gebruik wordt gemaakt van taxi’s..fietsje mee en rijden maar. Je komt er zo wel natuurlijk en we moesten erg lachen toen we dit hoorden. Wij zijn best trots dat we het tot nu toe helemaal zelf hebben kunnen doen.

We hebben de kathedraal bezocht, even met een audiotour..prachtig en onze conclusie was dat al die kapellen toch wel werden gebouwd voor eigen eer en gebruik, om er in begraven te worden...

Woensdag 19 juni Burgos-Fromista 78 km, totaal 2026 km, nog te gaan 460 km

We verlieten de stad Burgos, op naar vlak terrein, nou het klopte deels, toch weer vele hoogtemeters, 537 volgens het sporthorloge van Ate en dat voelden we ook wel. Het terrein vlakte af maar ook bleven we klimmen. Een mooie omgeving, en zoooo dunbevolkt, de dorpjes, nog slechts enkele huizen bewoond en de rest te koop of werd prijs gegeven aan de tand des tijds. En de kerkjes in ieder dorp, nou de kerkrentmeesters hebben het allang opgegeven of zeker niet meer meegenomen in de actie Kerkbalans...

Een rit van 78 km, jasje aan en jasje uit, beetje bewolkt, een spetter regen en doorbikkelen  met de kop in de toch weer harde tegenwind...en zo gaan we verder...

Een kopje koffie onderweg en dezelfde mensen tegenkomen en nog een laatste pauze in Boadilla del  Camino, wat een klein en  verstild dorpje..de camino zorgt nog voor leven in de brouwerij...je kunt als pelgrim kiezen tussen de herberg met een zwembadje en rust in de tuin en de handdoeken aan de waslijn of rechts het driesterren hotel...en verder is er niets..dan twee bewoonde huizen en een kerk..apart gevoel..

In Fromista gestopt en gezellig getafeld met natuurlijk de Westlanders en ook de Margot en Arjan  uit Oosterhout en Walter uit Hoevelaken...en we delen zoveel met elkaar..dat is het caminogevoel. Vandaag voor het eerst het ketting eraf, verkeerd geschakeld.

En voor de vierde keer een hert gezien in het veld..prachtig, 

Morgen een vlakke rit volgens het boekje..we gaan het meemaken...wordt vervolgd...

Donderdag 20 juni Fromista-Mansilla de las Mulas 94 km, totaal 2120 km, nog te gaan 366 km, met 5800 hoogtemeters..

Wow, de wind was gedraaid en het was lichtbewolkt toen we om half 8 op de fiets stapten. En de temperatuur was rond de 19 graden. We hadden volgens ons routeboekje een vlakke rit voor de boeg. En ja dat klopte en de route was over grote vlakten met weinig hoogtemeters...best fijn even.  De Meseta, zo wordt dat gebied genoemd en met een felle en brandende zon is het een moeilijk stuk. Voor ons was het dus goed te doen, met de oostenwind in de rug. Enorm groot is dit gebied en er lijkt geen einde aan te komen. De hele dag zagen we veel wandelaars, de ene met een krachtige stap en  een ander toch al behoorlijk moeizaam, en Santiago is nog best ver en er komen nog vele hoogtemeters, voor fietsers en wandelaars.

Wat vandaag opviel dat er allerlei manieren bestaan om je bagage te vervoeren, de meeste mensen hebben een rugzak, met weinig of veel te veel aan spullen. De commercie springt in dit gat, we zagen ‘Jacotrans’ en die onderneming haalt in kleine busjes veel bagage uit herbergen en brengt die naar een volgende herberg. Scheelt wel lekker als je loopt en ook als je fietst...

Een man onderweg had zijn eigen manier, er liep een ezel aan touw met hem mee, vol geladen...het maakte een bijzondere indruk op me....arme ezel? We hoorden dat zijn baas nadrukkelijk aangaf dat er geen foto’s gemaakt mochten worden. Dat zegt misschien wel iets.

Ook zijn er de laatste jaren herbergen gebouwd, vol comfort, en gezien het aantal lopers die wij zien, zullen ze zeker goed draaien.

Na 94 km zijn we gestopt in Mansilla de las Mulas. Morgen nog ongeveer 25 km naar León, daar de kathedraal bekijken en dan weer verder.

We zien in de verte het Cantabrisch gebergte opdoemen, zeker even zwaar te fietsen als de Pyreneeën. Het stuk dat we nog te gaan hebben, zullen we weer in kleinere porties verdelen en heel voorzichtig schatten we in dat we donderdag 27 juni in Santiago kunnen zijn. Let’s go for it! 

We hadden een herberg gekozen om het pelgrimsmenu te gaan eten. En wie komen daar binnen? Onze vakantievrienden die we steeds ontmoeten, dat was wel lachen. Walter, Margot, Arjan, Dick en Hilda en wij weer gezellig aan tafel, lekker eten en fijne gesprekken.

Vrijdag 21 juni Mansilla de las Mulas- Hospital de Orbigo 70 km, totaal 2190 km, nog te gaan 296 km

Een dag vol variatie werd het. We zaten weer half 8 op de fiets, het was fris en het had geregend vannacht maar het was al weer droog. 

Op naar León, tijd nemen voor de kathedraal was de bedoeling. En dat hebben we gedaan, fietsen aan de ketting, fietstassen en helmen ook extra vast en wij naar binnen. We hebben de laatste jaren in Spanje al heel wat kerken bezichtigd, maar we zijn van mening dat dit wel een hele mooie was door zijn eenvoud en strakke gothische lijnen. De pracht van de eenvoud. En echt overweldigend waren de glas in lood ramen, zo bijzonder. We hebben alles bekeken met een audiotour. Echt relaxed en was mooi op maat, niet te lang want soms is het gewoon teveel informatie. En speciaal voor orgelliefhebbers...zeker even gaan kijken!

We hebben nog wat rondgewandeld en toen weer lekker fietsen, de zon was er bij en de temp was prima. Op naar Hospital de Orbiga, toch nog ongeveer weer 40 km fietsen. We gingen even in een barretje nog wat eten, toch echt wel nodig met al die beweging. We naderden alweer een mooi dorpje, en toen ontdekte Ate dat hij zijn stuurtasje had laten staan in het barretje....schrikken, telefoon erin, materiaal, kabeltjes, toch echt wel belangrijk.

Hup de tassen in de berm, ik wachten en Ate in de ‘racemodus’ terug, toch ongeveer 20 km heen en terug met de nodige klimmetjes...maar het tasje was weer terecht! Het is wel duidelijk dat Ate niet zo van de tasjes is..

Onderweg hebben we niet zoveel lopers gezien, ze hadden een andere route. Vlak voor Orbiga zagen we enkele, ze hadden het zwaar leek het wel want twee wandelaars hadden lekker hun schoenen uit en koelden hun vermoeide voeten in de waterbakken van het irrigatie systeem. En gelijk hadden ze! 

In dit gebied is veel afhankelijk van irrigatie en er zijn goede systemen aangelegd. Anders zou er weinig tot niks groeien.

En surprise..komen we bij het hotel..en ja hoor daar zijn ze weer onze vakantievrienden! Gezellig!

Morgen klimmen, naar Cruz de Ferro, 1500 m hoog...we hebben besloten tot de helft te gaan, krachten verdelen en minder kilometers..maar een mens kan niet alles!